μετα τη συναυλια των μερκιουρι εγινα καλυτερος ανθρωπος. και ειμαι σιγουρος οτι θα ζησω τουλαχιστον 2 χρονια περισσοτερο. ηταν κατι σαν θεραπεια για τις τοξινες του ρεαλισμου και (ακομη χειροτερα) της ρουτινας. εβλεπες ολο τον κοσμο που ξεχειλιζε απο χαρα. το κυλικειο εδινε τζαμπα τις μπυρες, οι διοργανωτες μας εδωσαν τα λεφτα των εισιτηριων πισω, αγκαλιαζομασταν ολοι μεταξυ μας, γνωστοι κ αγνωστοι, και στο τελος καναμε ομαδικο σεξ, ... καπως ετσι το ενιωθα.
ο φροντμαν, ουτε ξερω πως τον λενε, ειναι ο πιο ανετος και χαρισματικος στην επαφη με το κοινο, αποσους εχω συναντησει μεχρι τωρα. σε αναλογες εκδηλωσεις φυσικα. και αν εξαιρεσεις την ελα φιτζεραλντ που δεν την εχουμε δει (αλλα την εχουμε ακουσει να μιλαει στο κοινο -> θεα). ηθοποιος που τραγουδουσε ή τραγουδιστης που επαιζε σε θεατρικο? κατι αναμεσα.
και φυσικα, με κατι τετοια, ακομα στεναχωριεμαι που εχασα τους flaming lips το 2004 (?) νομιζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου