βιπερ

"φυγε χωρις να με φιλησεις αυτη τη φορα. δεν το μπορω αλλο αυτο. ειναι οτι χειροτερο μου εχει συμβει. εχω αρρωστησει"

απ' ολες τις υπερβολες του, αυτη ηταν η μονη αληθινη. δεν μπορουσε να το αποφυγει. σκεφτοτανε συνεχεια τα ματια της να κοιταζουν τα ματια του που ποθουσαν τα χειλη της. τα χερια του να χαιδευουν τα χερια της που αγγιζαν την ψυχη του.

εφυγε πρωτος. ποσο πονος. τοσο μονος.

σκεφτηκε να της στειλει ενα γραμμα με τη σιωπη του. αυτη τη γαληνια σιωπη που της ψυθιριζε οταν ξαπλωνε τα μεσημερια διπλα της.

και εκεινη υπεφερε περα απο τις δυναμεις της. γνωριζε ομως οτι ειναι η αγαπη που φταιει. και αυτο την καθησύχαζε. πονος για τον ερωτα ή ερωτας για τον πονο? δεν ειχε σημασια. συντομα θα πηγαινε να τον βρει. ναι τα ειχε καταφερει. αναποδογυρισε την κλεψυθρα που πλεον μετρουσε τον χρονο μεχρι το επομενο φιλι και οχι τη θλιψη της αποστασης. χαμογελασε, χαιδεψε τα καστανοξανθα μαλλια της και εδεσε τη ζωνη της. η προσγειωση ειναι προυποθεση για την επομενη απογειωση. καλο ταξιδι.