21 Φεβρουαρίου 2010

Η καλυτερη στιγμη του blog

θα ειναι οταν ο 1ος απο εμας πεθανει. τωρα το σκεφτηκα.

τι τελεια που θαναι τοτε. μελαγχολια, κλαμα. ολοκληρα ποστ - αφιερωσεις. μουσικες πενθιμες. και τετοια. σαν του arcade fire, αλλα σε φαση μπλογκ.

αν πεθανουν και 2-3 μαζι ακομα πιο τελεια θα ειναι. π.χ. σε αεροπορικο.

ενταξει. βεβαια, τιποτα δεν συγκρινεται με την αυτοκτονια. αλλα που τετοια τυχη. ειμαστε, νομιζω, ολοι τοσο εγωιστες που δεν προκειται να γινει κατι τετοιο. θα αρκεστουμε σε απλους φυσιολογικους θανατους. εγω μαλλον απο καρκινο νομιζω. η καρδια μου αντεχει πιστευω. αν και μερικοι και μερικες εχουν φροντισει να την γαμησουν λιγο. αλλα ενταξει. ο καρκινος ομως? ποσο μπροκολο να φαω πια. ή και απο συκωτι μπορει να παω. αν σταματησω να κρατιεμαι, καθε μερα θα μεθοκοπαω. δεν υπαρχει καλυτερο πραγμα. το μονο καλυτερο δηλαδη ειναι να μεθοκοπας τζαμπα. οποτε παω για κυρωση. α, ξεχασα και το εγκεφαλικο. τετοιο επαθε ο παππους μου. ναι, ναι. εγκεφαλικο. θα ειμαι πιο σιγουρος ομως οταν πεθανει και ο πατερας μου. τοτε θα καταλαβω τις πιθανοτητες μου. αν πεθανω ομως πρωτος?

επισης, μην με καψετε. για ονομα. απλα θαψτε με. και μην τολμησει να τραγουδησει κανεις με μαυρα ρουχα και βυζαντινα λογια απο πανω μου. στην τελετη να παιζει καραινδρου. ή καλυτερα, λαιβ ο λαρυγγας. και να τραβαει με την καμερα ο κατσουπης. τον ζαχαρη τον θελω να βγαλει τον επικειδιο. ή, να βγαλει καποιος ασχετος τον επικειδιο και ο ζαχαρης να τον κραξει με επιχειρηματα και τετοια. ο μπελε και ο ρτμ θα ηθελα να μου κανουν ενα γκραφιτι πανω στο μνημα. θα αναπαριστα εμενα αλλα με μεγαλο πουλι. ο σιμος και ο εμσι να κουβαλανε απο 2 γυναικαρες εκαστος, με αυτη τη δαντελα μπροστα στα ματια, οι οποιες να κλαινε με οδυρμους (πως γραφεται?) και αυτοι να τις στηριζουν και να τις παρηγορουν.

οταν σκεφτομαι την κηδεια μου παντα συγκινουμε. φανταζομαι οτι θα εχει πολυ κοσμο και τετοια. κριμα να μην μπορεις να κανεις την κηδεια σου πρωτου πεθανεις. πολυ κριμα.

λοιπον, αυτο με το να σκεφτομαι την κηδεια μου το εκανα συχνα μικρος. τοτε, πηγαιναμε πολλες φορες με τη φιλαρμονικη και παιζαμε στις κηδειες. ειναι κατι σαν εθιμο. οποιος θελει, φωναζει την μπαντα και αυτη παιζει. επι πληρωμη. το κομματι ηταν στανταρ. κατι του σοπεν, το οποιο απλα το λεγαμε "σοπεν". μετα, πολυ αργοτερα, εμαθα οτι ειναι ανθρωπος αυτος ο σοπεν. καποιες φορες παιρναμε και το λεωφορειο για να παμε εκει που γινοταν η κηδεια οποτε ηταν πραγματικα σαν εκδρομη. κοριτσια αγορια, μουσικη, ολα καλα. και πολλες φορες, ισως κ απο νευρικοτητα, μας επιαναν τα γελια κατα τη διαρκεια της τελετης. τοτε (τωρα καταληγω) ηταν που σκεφτομουν τη δικη μου κηδεια και καταφερνα ετσι να σταματησω το γελιο μου. σκετος επαγγελματιας ο πουστης. (ή, σκετος πουστης ο επαγγελματιας). βεβαια ενιωθα τυψεις που αναγκαζομουν να κανω αυτο το κολπο. το οποιο, δεν το κρυβω, καποιες φορες ηταν τοσο καλο που οχι μονο σταματουσα να γελαω αλλα κοντευα να κλαψω και ο ιδιος.

παντως, λιγο πολυ, ας το παραδεχτουμε, στις κηδειες των αλλων κλαιμε για τον δικο μας επικειμενο θανατο. αυτος που φυτευεται παει, εφυγε. δεν υπαρχει κανενας λογος να στεναχωριομαστε. αρα? για εμας κλαιμε. και αυτο ειναι ακομα πιο εμφανες στα μνημοσυνα, και στα υπολοιπα που κανουμε για να τιμησουμε τον νεκρο. ποιο το νοημα? μονο για να χαιδεψουμε τους φοβους και τις ανασφαλειες τις δικες μας, των ζωντανων. μια ψευδαισθηση οτι οταν θα γινουμε και μεις τροφη για τα σκουληκια δεν θα μας ξεχασουν. οι θανατοι ειναι σαν τους χωρισμους. οταν χωριζεις για ποιον κλαις? για τον αλλον ή για σενα? εγω κλαιω συνηθως για τον αλλον, που εχασε ενα κελεπουρι σαν και μενα. πολυ κριμα το κοριτσι.

αντε, ας πεθανει καποιος να κλαψουμε για τους δικους μας θανατους.

μολις θυμηθηκα εναν θεολογο που ειχαμε στο σχολειο ο οποιος μας ελεγε οτι ο παραδεισος ειναι σαν να ζεις σε ονειρο. τωρα πλεον δεν το βρισκω πολυ πιθανο αυτο. Ο προφεσορας - μουλας, με το λιγοστο και μπλοκαρισμενο μυαλο του δεν ειχε συνειδητοποιησει οτι τα ονειρα πεθαινουν πολυ πριν πεθανει το κορμι σου.

αμην

8 σχόλια:

moody allen είπε...

το ξερω οτι επαναλαμβανομαι,
αλλα πραγματικα εχω την αναγκη να διαβαζω κουρ.
με γαληνευει.
και επειδη θελω να διαβασω τι θα γινει μετα,
προτεινω να μην πεθανω εγω.
μπορουμε να κανουμε ψηφοφορια παντως.

κινδυνος κεφαλαιος είπε...

στις κηδείες κλαίμε επειδή η μοναξιά μεγάλωσε.
για τη δική μας επικείμενη κηδεία κλαίμε μόνοι χωρίς δάκρυα, κάθε φορά που σκάνε οι ορμόνες και συνειδητοποιούμε αλήθειες.
κάθε νύχτα μου συμβαίνει αυτό, λίγο πριν με πάρει ο ύπνος μες στον τρόμο πως θα λησμονηθώ σε αυτή τη γη.
Ούτε καν ο θάνατος δε μας τρομάζει.
Η λησμονιά κι η μοναξιά αυτές είναι δύο από τις Ώρες

Angelis είπε...

το κείμενο δείχνει μια τρομερή εξοικείωση με τον θάνατο.

αν αυτή είναι γνήσια, τότε κουραδιανέ μου σου βγάζω το καπέλο.

αν όχι, δεν πειράζει. θα συνεχίσω να σ'αγαπώ όσο και πριν φαφλατάκο μου.

Lopi είπε...

κίρωση
επικήδειος
συγκινούμαι
παραδόξως, το οδυρμός, που το'χες άγχος, το έγραψες σωστά

φιλιά

rtmone's complex είπε...

όταν το'διάβασα μου'ρθε μάλλον να κλάψω. όλοι τα'χουμε σκεφτεί πάνω κάτω αυτά ή μάλλον αναγκαστήκαμε να τα σκεφτούμε.

όμως γενικά αντί να κλάψω, προτιμώ να κλάσω και να απολαμβάνω καθε μικρή μαλακία, όπως το κλάσιμο και η μαλακία!δεν τα καταφέρνς!προσπαθώ όμως!το καταφέρνω καλύτερα αυτες τις μέρες, που τις αισθάνομαι και είναι οι τελευταίες της φοιτητικής μου ζωής. δίκαιο είχες μπέλε!μόνο το πεπερασμένο δίνει αξία.

σύγνώμη αν υποβιβάζω το μπλογκ καμία φορά. αλλά δε νομίζω ότι θα νοιώθετε πιο άσχημα από με΄να που είμαι στη σχολή αυτή τη στιγμή και καταπιέζομαι , να μην κλάσω και βρωμίσει, ενώ συνήθισα να το κάνω ελεύθερα καθημερινά δίπλα στο στοργικο μπέλε!

mr_switters είπε...

Κουραδιανέ σου μιλάει ο Θεός.

Ο θάνατος δεν υπάρχει παρά ως (παροδική;) απώλεια συνείδησης. ο τρόμος από την απώλεια συνείδησης είναι τόσο αβάσταχτος που μόνο η συναισθηματική προβολή του δημιουργεί θλίψη. Εξορισμού η απώλεια συνειδησης δεν μπορεί να γίνει συνειδητή από τον εαυτό μας. Το κοντινότερο που μπορούμε να κάνουμε προκειμένου να τη συνειδητοποιήσουμε, είναι να συμβεί σε κάποιον κοντινό μας ή απλά να το φαντασιωθούμε. Τα παραπάνω δεν ισχύουν στην περίπτωση που η απώλεια συνείδησης προκύπτει από χρήση ναρκωτικών. Όσων αφορά στη χρήση ναρκωτικών από άλλους, ισχύει ο προαναφερθείς μηχανισμός: τιποτα πιο θλιβερό από τα απλανή μάτια (απώλεια συνείδησης) ενός μαστουρωμένου. Όσον αφορά στη χρήση ναρκωτικών από εσένα, δεν ισχύει τίποτα. Καμία θλίψη. Νομίζεις ότι είσαι ο Θεός.

Κουραδιανέ σου μιλάει ο Θεός.

mr_switters είπε...

Κουραδιανέ σου μιλάει ο Θεός.

Ο θάνατος δεν υπάρχει παρά ως (παροδική;) απώλεια συνείδησης. ο τρόμος από την απώλεια συνείδησης είναι τόσο αβάσταχτος που μόνο η συναισθηματική προβολή του δημιουργεί θλίψη. Εξορισμού η απώλεια συνειδησης δεν μπορεί να γίνει συνειδητή από τον εαυτό μας. Το κοντινότερο που μπορούμε να κάνουμε προκειμένου να τη συνειδητοποιήσουμε, είναι να συμβεί σε κάποιον κοντινό μας ή απλά να το φαντασιωθούμε. Τα παραπάνω δεν ισχύουν στην περίπτωση που η απώλεια συνείδησης προκύπτει από χρήση ναρκωτικών. Όσων αφορά στη χρήση ναρκωτικών από άλλους, ισχύει ο προαναφερθείς μηχανισμός: τιποτα πιο θλιβερό από τα απλανή μάτια (απώλεια συνείδησης) ενός μαστουρωμένου. Όσον αφορά στη χρήση ναρκωτικών από εσένα, δεν ισχύει τίποτα. Καμία θλίψη. Νομίζεις ότι είσαι ο Θεός.

Κουραδιανέ σου μιλάει ο Θεός.

BlameMe είπε...

θεε και κυριε,

ο παραδεισος πως ειναι;

και τι σχεση εχει με τις κλανιες του ρτμ;

θεε, μου φανερωθηκες. και αυτο το εκτιμω. να ξερεις.

επισης, τωρα θυμηθηκα οτι ο θεος μου εχει ξαναφανερωθει. οταν ημουν πολυ μικρος, 5 με 6 νομιζω, ειχα διαρροια και ειχε γινει ο κολος μου σκατα... και ενω εχεζα για 15η φορα στην ιδια μερα, και πονουσα, ειπα: θεε αν υπαρχεισ, κανε να σταματησω το χεσιμο και δεν θα αμφιβαλω ποτε ξανα για σενα... και, μα το θεο, σταματησε το χεσιμο. απο τοτε και για 4 ημερες πιστεψα. μετα με ξαναπιασε διαρροια. σκατα δηλαδη.