Αϊντε ΠΑΟΚΑΡΑ

(το κειμενο δεν ειναι δικο μου)
Είμαι θυμωμένος με τους σημερινούς ποδοσφαιριστές. Ξέρω γιατί έχουν γίνει τόσο μαλακοί. Είναι τα αδελφίστικα ονόματα που έχουν. Αυτό είναι. Θυμόσαστε την παλιά εποχή όταν οι μπαλαδόροι κλοτσούσαν τη γα…μένη την μπάλα, που ήταν γεμάτη με πέντε κιλά χώμα, ραμμένη μέσα σε πετσί με ραφές από ατσάλι με κορδόνια από χορδές του πιάνου; Λοιπόν εκείνη την εποχή οι παίκτες μπορούσαν να αντέξουν τις δυσκολίες του παιχνιδιού επειδή λεγόντουσαν Αλμπερτ, Μπερτ, Χάρι, Μπιλ, Εντι, Μπομπ, Τζακ και Τόμι. Ηταν γα...μένα σκληρά ονόματα για γα...μένους σκληρούς παίκτες.

Και τώρα τι έχουμε; Γκάρεθ, Τζέισον, Γουέιν, Ντιν Ράιαν, Τζέιμι, Ρόμπι. Ονόματα για αδελφάρες. Καμία απορία γιατί η μπάλα είναι σαν το μπαλόνι και οι επικαλαμίδες σαν φέτες από ψωμί. Την παλιά εποχή δεν θα έβλεπες τον Λεν Σάκλετον ή τον Μπιλ Ράιτ να βάζουν ένα κομμάτι χαρτί μέσα στις μικρές, λεπτές κάλτσες τους. Τις γα…μένες τις επικαλαμίδες τότε τις έφτιαχναν από βιβλία που έπαιρναν από τις βιβλιοθήκες και οι κάλτσες ήταν από ύφασμα σακιών.

Το ίδιο και με τις φανέλες, τις γα...μένες φανέλες με τις τρύπες για να αναπνέει το δέρμα τους. Ναι, για να αναπνέει το ξυρισμένο στήθος τους και να μην αρπάξει κρυωματάκι. Αϊντε πηδηχτείτε. Ο Στάνλεϊ Μάθιους έκανε ντρίμπλες γύρω από τα καλύτερα μπακ της Ευρώπης φορώντας φανέλα που την είχε κόψει από ύφασμα τέντας και σώβρακο που είχε ράψει από τη χλαίνη που κράτησε όταν απολύθηκε από τον στρατό.

Και χρειάζονται και γ...μένη θεραπεία για το στρες... Ο Σταν Κόλιμορ είχε ρίξει ένα χαστούκι στην κυρία του και τον έστειλαν τρεις σεζόν να κάνει θεραπεία με συμβουλές για το στρες. Την παλιά εποχή προβλεπόταν από τους ποδοσφαιριστές να κοπανάνε τις δικές τους. Ιδιαίτερα έπειτα από ήττες. Και οι γυναίκες το περίμεναν, όπως είναι και το σωστό. Γιατί ήταν τυχερές που είχαν παντρευτεί ποδοσφαιριστές. Και οι γυναίκες απαντούσαν. Ο Τρέβορ Μόρλεϊ βρέθηκε με ένα μαχαίρι στην πλάτη που του το κάρφωσε η δικιά του. Και για τρεις μήνες δεν προπονονιόταν. Η αδελφάρα. Στον Αρτσι Σμιτ της Πορτ Βέιλ έπεσε πάνω του ένα καρότσι με άλογο μία Παρασκευή βράδυ. Την επόμενη μέρα, όμως, ήταν στην ενδεκάδα εναντίον της Μπράντφορντ και σκόραρε και δύο γκολ. Αλλά το όνομά του δεν ήταν Τρέβορ... Αυτός ήταν ο Αρτσι. Είχε σπάσει τη λεκάνη, τα δύο πόδια, είχε σκοτώσει τη δικιά του και την έθαψε κάτω από τη βεράντα και μετά εμφανίστηκε στη συγκέντρωση της εθνικής. Χρειάστηκε θεραπεία για το στρες; Τα αρ...δια μου.

Ναρκωτικά; Την παλιά εποχή δεν είχαμε τέτοια πράγματα. Εκείνες τις εποχές ήταν μια γρήγορη ένεση μορφίνης πριν από την αρχή και ήσουνα τυχερός αν έβρισκες να ρίξεις. Στο ημίχρονο είχε φύγει και σε πλακώνανε στο όπιο. Οχι αυτά με τα σνιφαρίσματα της κόκας και τα ακριβά ναρκωτικά.

Πανηγυρισμοί; Μη μου μιλάτε για τους σημερινούς πανηγυρισμούς που πέφτουνε στα τέσσερα και στήνονται στον κόσμο. Θα είχε πλάκα αν είχα δει τον Κλιφ Μπάστιν να το κάνει έπειτα από μια επέλαση από αριστερά και σέντρα στον Αλεξ Τζέιμς για να βάλει το γκολ... Μία χειραψία ήταν το πολύ που θα έπαιρνες. Αντε και ένα κλείσιμο του ματιού στ' αποδυτήρια. Αλλά κανονικό κλείσιμο. Αντρικά πράγματα. Οχι τα αδελφίστικα φιλιά που βλέπεις σήμερα να δίνουν ο Λε Σο και ο Στίβεν Τζέραρντ. Λένε ότι και την παλιά εποχή όλο και κάποιο φιλί δινόταν και ότι στα αποδυτήρια υπήρχε μια gay ατμόσφαιρα, αλλά δεν σήμαινε τίποτα. Τίποτα περισσότερο από παιχνιδάκια ανάμεσα σε υγιείς νέους αθλητές.

Και γι' αυτά παίρνουν εξήντα χιλιάρικα λίρες την εβδομάδα. Δεν θα τους έδινα ούτε δύο πένες. Δύο σελίνια έπαιρνε ο Τόμι Λότον. Τον μήνα. Και ο Τομ Φίνεϊ, όταν ήταν διεθνής, δούλευε υδραυλικός τέσσερις μέρες την εβδομάδα. Αυτή είναι η γα…μένη αλήθεια. Οι παίκτες έπρεπε να δουλεύουν για να βγάζουν τα λεφτά τους. Οχι όπως σήμερα. Ο Σταν Πίρσον καθάριζε βόθρους και είχε δεύτερη δουλειά να καθαρίζει τις τουαλέτες στο «Ολντ Τράφορντ». Χρειάστηκε να βγει στη μέση ενός παιχνιδιού επειδή είχε βουλώσει από μια κουράδα μια τουαλέτα. Και ο Εντι Χάπκοντ ήταν αγόρι-μοντέλο. Αλλά δεν του άρεσε να το συζητάει.

Νομίζω ότι πρέπει να ξεκινήσουμε δίνοντας πραγματικά ανδρικά ονόματα στα αγόρια μας. Αμα κάνετε αγόρι, μη σκέφτεστε τα αδερφίστικα ονόματα που δίνουν σήμερα, αλλιώς σε 20 χρόνια θα καταλήξουμε με μία εθνική Αγγλίας γεμάτη από παίκτες που λέγονται Κιάνου, Ρόναν, Ασλεϊ και Φάκινγκ Τσέσνι. Βγάλτε τα παιδιά σας Αλφ, Χέρμπερτ, Λεν, Φρανκ, Φρεντ και Γουίλφ. Για να απαλλαγούμε οριστικά από τις αδελφάρες στο ποδόσφαιρο».

Εδώ να προσθέσω ότι το email έχει κυκλοφορήσει όχι πρόσφατα, αλλά μετά την εμφάνιση της εθνικής Αγγλίας το 2002. Και ότι οι ανησυχίες ότι οι αντρικές εθνικές γίνονται με τον καιρό αδελφάρες μεγαλώνουν. Στο τελευταίο της ματς η εθνική Ουρουγουάης δεν πήρε ούτε μία κίτρινη κάρτα. Θα ανατριχιάζει ο Μοντέρο Καστίγιο, που είναι ο πρώτος παίκτης που είδε κατευθείαν κόκκινη κάρτα σε τελικά Μουντιάλ το 1974, όταν στο ματς με την Ολλανδία κούρεψε τον Τζόνι Ρεπ και όταν δεν είχε σε ποιον να κάνει φάουλ, έκανε στον εαυτό του.