παρανοια

πηγα να φουσκωσω τα λαστιχα στο ποδηλαταδικο απεναντι απο το σπιτι μου
και ακουγα τον ποδηλατα απελπισμενο,
να προσπαθει να εξηγησει σε μια καθυστερημενη
οτι δεν πρεπει να παταει το μπροστα φρενο γιατι ειναι λογικο να πεσει.
ειναι απλη φυσικη.
και αυτη να διαφωνει γιατι δεν πιστευει οτι αυτος ηταν ο λογος που επεσε,
αλλα εφταιγε το ποδηλατο που της πουλησε.
αν ηταν καλο θα σταματουσε, οποιο φρενο και αν πατουσε..
χαζος ειναι ο κοσμος. πολυ χαζος.

φευγοντας επεσα σε μια πορεια του κει κει ι.
φωναζαν κατι ξυλινα που δεν τα ακουγα καθαρα,
και οταν πιασαν εναν γνωστο γηπεδικο ρυθμο,
τα αυτια μου ακουγαν:
''εργατη/ μπορεις/ μπορεις να προκριθεις''...

υπομονη, σε μια βδομαδα θα πινω καφε στην παστα φλωρα.

*αν δεν παει καλα η διπλωματικη,
τουλαχιστον θα εχω μαθει να σκοτωνω κουνουπια με ξυλακια,
σαν το μιγιακισαν.
εχω γεμισει δυο τασακια με κουφαρια.
αν εδινα το αιμα που μου εχουν ρουφηξει
μονο μεσα στο σεπτεμβριο,
εσωζα 2 οικογενειες.