οι αποχαιρετισμοι ειναι μια μοναδικη ευκαιρια να βιωσεις το παρον ως αναμνηση. το πριν και το μετα συναντιουνται για μια στιγμη. σε μια χειραψια. κοιτας και βλεπεις ηδη το παρελθον σου. απιστευτο.
για αυτο παντα δυσκολευομαι να αποφασισω ποια θα ειναι η τελευταια κουβεντα, το τελευταιο αγγιγμα, η τελικη σκεψη. ολα μπροστα στην επερχομενη τελεια μοιαζουν μικρα και αδυναμα.
τι ειναι αυτο που τοσο με φοβιζει γαμωτο?
τι ειναι?
αφιερωνω αυτο το τραγουδι στον εαυτο μου και σε ολες τις διαφορετικες εκδοχες του τις οποιες ενσαρκώνουν οι φιλοι μου. ναι, ναι. καθε ενας απο εσας δεν ειναι παρα μια αλλη εκδοχη μου, λιγο πιο τολμηρος, λιγο πιο χαρουμενος, λιγο πιο εγωιστης, λιγο πιο φιλοδοξος, λιγο πιο ευαισθητος. ολοι, μα ολοι ειστε μια διαφορετικη βερσιον μου. για αυτο σας διαλεξα. και για αυτο σας αφιερωνω αυτο το κομματι.
λεύκες, γραμμες, παρατημενα αυτοκινητα, πουλια σε αναποδη κατευθυνση, ομιχλη ομιχλη ομιχλη, χωραφια μεγαλα, μεγαλα για να απλωσεις και να ξεκουρασεις το βλεμμα σου. ταξιδι προς τα κει που δεν θελεις να πας. απο κει που φοβασαι να μεινεις.
α, ρε αρανιτση.
1 σχόλιο:
με το που τελειώνω την ανάγνωση του από πάνω ποστ, αρχίζει να παίζει στον εν λευκώ (ακούω λάτιν, τάνγκο, τζαζ και τις διαφημίσεις του τζάμπο για να συνδέομαι με την ελλάδα και τους φίλους που άφησα πίσω) το καλιφόρνια ντρίμιν.
έρχεται να ντύσει φιγουρίνι τις σκέψεις μου για σένα. πόσο πολύτιμος άνθρωπος είσαι, πέρα από πολύτιμος φίλος (που ξαναείσαι).
δεν είναι η εκτέλεση που μου αφιέρωσες όταν μετανάστευσα. ήταν μια λάτιν (λίγο παράφωνη).
υγ: αν μαζέψετε πόσα ερωτικά κόμεντ σου έγραψα, πείτε μου κι εμένα. έχω χάσει το λογαριασμό. να με συγχωρούν τα υπόλοιπα παιδιά. απλώς μου είπαν, ότι είσαι πολύ θερμός άντρας στο κρεβάτι και με ξεσηκώσανε.
Δημοσίευση σχολίου