Συλλογικό αδύνατο

Βλέπω την ανάγκη κατάργησης του εαυτού μου.

Στην δευτέρα Γυμνασίου, μας είχαν ζητήσει να ζωγραφίσουμε μία χρωματική κλιμάκωση σε ένα τοπίο. Για κάποιο λόγο εγώ τη φαντάστηκα διακριτά αντί για αναλογικά που μας το ζητούσε ο καθηγητής και άφηνα λευκές, μάλλον κενές διακριτές γραμμούλες ανάμεσα στις σκάλες του ουρανού. Αντί για αποχρώσεις του γαλανού, έβαλα διαβαθμίσεις του κρύου από τη ζέστη, από το πορτοκαλί στο μπλε, ακριβώς όπως ζεσταίνει ο ήλιος σιγά σιγά μία γυμνή πλάτη.

Εισέπραξα μία έκπληξη, όχι μπράβο, ούτε ουστ. Το έλαβα όμως όπως ήθελα, ως μπράβο ξεχνώντας πως ο καλλιτεχνικός ήταν αγιογράφος, καλοτεχνίτης δεν ξέρω αν ήταν.

Μία ανάγνωση της ύπαρξης είναι τα επίπεδα και οι ταμπέλες.

Η αντιστοίχηση μίας απαρίθμησης σε ευθείες, διαγωνίους και μη, ακόμη και καμπύλες,

που νοητές καθημερινά φυτρώνουν από προβληματισμούς.

Έχω κάνει πραγματικά άπειρες συζητήσεις επί αυτού,

μελετώντας κάθε λεπτομέρεια που μου καρφωνόταν κάθε στιγμή

για την πολυδιάστατη ανάγνωση αυτών των διαφόρων συνδυασμών των ευθειών.

Πώς δηλαδή ο καθένας προσπαθεί να ερμηνεύσει το σκαρίφημα που βλέπει.

Θα πρέπει αυτό το σχήμα να το τροποποιήσω με κάποιο τρόπο έτσι όπως μου αρέσει;

Έχω τη δύναμη να το αλλάξω, να αλλοιώσω την πραγματικότητα κατά το δοκούν;

Μπορώ να το μετακινήσω, να βάλω τα σημεία τομής τον ευθειών σε μία λογική,

ΔΙΚΑΙΗ σειρά;

Είσαι λάθος. Δε φταίει ούτε η αναλογική, ούτε η διακριτή ματιά, ούτε οι ταμπέλες και η διακριτότητα, ούτε η αίσθηση, το γούστο και η αναλογικότητα.

Η οπτική τομή, η γωνία λήψης δεν είναι το αμελητέο, είναι η ίδια η αιτία.

Όταν είσαι παρατηρητής, μπορείς να επιλέξεις εσύ πως θα δεις το σκαρίφημα των ευθειών, των αξιών, να βάλεις εσύ τη σειρά που θα έπρεπε στα σημεία τομής.

Μπορείς επίσης να αλλάξεις την οπτική γωνία, να το δεις αλλιώς και να τροποποιήσεις τα λόγια και τις σκέψεις σου.

Χαχα, όμως...

Εκτός από τα νοητικά σκαριφήματα, τα σκίτσα, τα σκέρτσα και τη φαιά ουσία,

τις 3 διαστάσεις και τον όγκο, υπάρχει ακόμη και στο νου αυτό το ανεξήγητο μέγεθος,

η απρόσμενη διάσταση που συχνά μας προβληματίζει για χωρίς έννοια λόγους'

η μάζα.

Όλο αυτό το σκαρίφημα, το σκίτσο των ευθειών και των αξιών, των συναισθημάτων και της ανάκατης, χωρίς διάταξη σειράς, ή ακόμη καλύτερα αν θέλετε, αυτή η μυρωδιά που αποπνέει η ίδια η ημέρα, ενέχει κίνδυνο.

Ένας βράχος, όταν κείτεται στο έδαφος, έχει αυτή τη μυρωδιά, αυτό το ανάγλυφο.

Και είσαι παρατηρητής, το βλέπεις, μπορείς να φανταστείς διάφορες ιστορίες για δεινόσαυρους, για ορυκτά, για χρώματα.

Αλλά, δεν μπορείς να νιώσεις το βράχο, δεν αποκτά αξία, δε σε τρομάζει.

Η μάζα του είναι αδιάφορη, δεν την προσέχεις και κάνεις θεωρήσεις για την αναλογικότητα και τη διακριτότητα στοιχείων ή και του συνόλου του βράχου.

Κοιτώντας ψηλά όμως,

αντικρίζεις έναν άλλο βράχο, αρχικά πολύ μικρότερο, σταδιακά μεγαλύτερο, πύρινο, με ρευστό λιωμένο εξωτερικό δίχως γραμμές, κρύβει το φως σου σιγά σιγά, το κλέβει.

Σε έχει κυριεύσει το θέαμα.

Δε σκέφτεσαι, μόνο φοβάσαι ή στην καλύτερη των περιπτώσεων προσπαθείς να επιβιώσεις, να πηδήξεις αριστερά ή δεξιά, αγνοώντας πως δεν έχεις καμία απολύτως ελπίδα, ο όγκος του βράχου είναι δυσθεώρατος.

Έχεις τη δυνατότητα περιγραφής του θεάματος τούτου;

Φυσικά και όχι.

Θα την έχεις; Φυσικά και όχι. Θα συνθλιβείς.

Βλέπω την κατάργηση του εαυτού μου.

Τον συνθλίβει η πραγματικότητα και δεν μπορώ να το περιγράψω.

(Σεμερτζίδης, "βράχος στο Αιγάλεω")