ωδη στον αντβαηζορ

ωπ, τι εγινε ρε παιδια. που πηγανε 2 χρονια?

πεθαμενες μανες παντου.

παει περασε και η αμερικη σαν νερακι. κλασσικα. σχεδια και υποσχεσεις πριν. θα παμε εδω, θα παμε εκει, θα γνωρισουμε τον εναν και τον αλλο, και στο τελος σπιτι-γραφειο-σπιτι. και ανανεωση των υποσχεσεων για την επομενη πολη. ευτυχως θα περασει ο καιροσ και θα τα ομορφυνει ολα. εχουμε περασει γαματα. απλα δεν το ξερουμε ακομα. ισως τελικα να μην επρεπε να φυγουμε ποτε απο τη χαλκιδα.

χθες παιξαμε και μπουμπλε-μπουμπλε, και στριτ φαητερ. και καηκε το μυαλο μου. θυμηθηκα τις κοπανεσ απο τα αγγλικα για να πηγαινω στα τζοηφουλ και στα οσκαρ. τα λεφτα για τα κομπανιων που ξοδευα στο νταμπλ ντραγκον για να το τερματισω. και το τερματισα (απο μικρος ημουν αποφασισμενος να πετυχω). η βλακεια ειναι οτι εχανα το λεωφορειο καμια φορα, και με επαιρνε πρεφα ο παντελος. πχ, αντι να γυρισω με τον 4.15, επαιρνα των 5. καταλαβαινεις τωρα. αυτοι που εμεναν στην πολη, απο την αλλη, δεν ειχαν τετοιες δυσκολιες και επαιζαν πιο πολυ ωρα και χωρις αγχος. πιανεις αλλη αποδοση αν δεν εχεις αγχος. παντα κακουχιες και δυσκολιες ρε γαμωτο. 

μην με ρωτας γιατι τα ματια μου πονανε και ειναι κοκκινα, γιατι θα πρεπει να παραδεχτω οτι δεν υπαρχει κανενας απολυτως λογος. κονφορμιτι, κονφορμιτι, κονφορμιτι. ποσο θελω ενα σκυλακι. ενα λαμπραντορ καφε.