Σου σου μου

Το μόνο πράγμα που με ανακουφίζει τις τελευταίες μέρες είναι το πικ απ μου.

Το έχω δίπλα στο κρεβάτι μου, έχει ένα μικρό μεγαφωνάκι επάνω του, σαν καημένο ραδιοφωνάκι περίπου, και όποτε πέφτω για ύπνο ακούω ένα δίσκο ολόκληρο, για την ακρίβεια πρίν να κοιμηθώ, και δεν τον ακούω ακριβώς, ακούω αυτό που θα άκουγε ένας γιαπωνέζος που τον βομβαρδίζανε οι αμερικάνοι το '45 και αυτός ήταν θαμμένος στα ερείπια και είχε το τρανζιστοράκι του μαζί για να του κάνει παρέα μέχρι να πεθάνει από τον φόβο του. Ή από αφυδάτωση.

Σε κάθε περίπτωση, ο δίσκος που έχω ακούσει περισσότερο απ'όλους τους άλλους είναι το Image 1983-1998 του Susumu Yokota. Είναι πανέμορφος δίσκος, με κάνει να νιώθω σαν να βρίσκομαι κάπου που είμαι αποδεκτός. Είναι ζεστός, βρώμικος και ταυτόχρονα αφοπλιστικά ηλίθιος (με την προσχολική έννοια). Παραδεισένιος δηλαδή. Το εξώφυλλο του είναι αυτό:

και αν κάποιος ενδιαφέρεται, το ανέβασα εδώ

το πιο ωραίο τραγούδι ειναι το 7, δεν ξέρω αν τραγουδάει ο ίδιος ο σουσουμου αλλά ακούγεται σαν λοβοτομημένος παραπληγικός.

και αυτό το λέω μόνο με την καλή έννοια.