10 Μαΐου 2008

Τι απομένει:

0. Να βρούμε το μοντέλο κίνησης ψωλαρπάχτρας στο Βόλο.
Σε άλλες πόλεις αυτό είναι σταθερό στο χώρο και το χρόνο
και ίσο με ένα μπαρ στις 1 και λιώμα. Θα φέρει τη λύση στη μάστιγα του αιώνα, την μπακουριά.

1. Να λύσουμε το πρόβλημα της διαστολής του χρόνου, δεδομένης της πεπερασμένης φύσης του.
Είμαστε πάρα πολύ κοντά μετά την κουβέντα με τον κομπλεξικό γκραφιτά και τον μπακαλιαρο-αρπαχτικό.
Θα επιστρέψω με μία απόδειξη μετά το δεκαπενθήμερο σεμινάριό μου.

Προσωρινά στοιχεία είναι:
1.1 Σφίγγοντας την κοιλιά επιταχύνεις την πάροδο του χρόνου.
1.2 Μπάκουρος και δεν την πέφτεις, επιταχύνεις την πάροδο του χρόνου.
1.3 Ρουτινιάζεις εθελούσια, επιταχύνεις την πάροδο του χρόνου.
1.4 Λιμνάζεις εγκεφαλικά σε μια παρέα, επιταχύνεις την πάροδο του χρόνου.

1.5 Όσο περισσότερα πρέπει ακολουθείς, πολλαπλασιάζεις την επιτάχυνση της παρόδου του χρόνου με α θετικό ακέραιο μεγαλύτερο της μονάδας, όπου α το πλήθος των πρέπει.

1.6 Αν τ η στιγμή που μία διεργασία αναθέτεις στον εαυτό σου και τ+1 η στιγμή που αυτή εγκαταλείπει οριστικά το κεφάλι σου,
φρόντισε τα διαστήματα (τ,τ+1) να τείνουν στο άπειρο σε αριθμό και στο μηδέν σε μέγεθος. Εκτός κι αν πρόκειται για αυνανισμό.


Κάτι τελευταίο: Στην πρώτη ηλικία κάνεις και μετά σκέφτεσαι, στη δεύτερη σκέφτεσαι και μετά κάνεις

και στην τρίτη σκέφτεσαι αυτά που έκανες

Έστω πως η αξία της ζωής ως προς εσένα, προσμετράται σε πλήθος αναμνήσεων κατά την τρίτη ηλικία.
Αν απασχολείσαι με αναμνήσεις σε οποιαδήποτε άλλη ηλικία, πέθανες και δεν το έχεις καταλάβει.
Επιστρέψτε τώρα στο θεώρημα 1, παράγραφοι 5-6 και υλοποιήστε το.

2 σχόλια:

moody allen είπε...

μεγαλειωδης τοποθετηση.

νομιζω ξερω τι απομενει.
να πιουμε πολυ.παρα πολυ.
και να το ξανασυζητησουμε.
σε νεα βαση.
(το ποτο αναιρει παροδικα το δεδομενο της περατοτητας του χρονου που εθεσες και υπο αυτο το πρισμα θα φανει πιο ξεκαθαρα η λυση)
(αλλα και να μη φανει στα αρχιδια μας.αφου θα εχουμε ηδη πιει)

Ανώνυμος είπε...

ο,τι και να λέτε δεν σας κάθονται