Διερωτώμαι 1

Μες στη ζαλάδα του ναυτικού ας αρχίσουμε από τα βασικά'
γιατί κάθομαι και γράφω.
Το ερώτημα είναι συνετό, όσο και η έκφραση απορίας για την επικοινωνία.
Κι όταν σου λένε blogging είναι κάτι για αργόσχολες κότες που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με τον εαυτό τους διαφορετικά, ή δεν μπορούν να αυτοπροβληθούν αλλιώτικα μία είναι η απάντηση: Κάθε είδους επικοινωνία μπορεί να χαρακτηριστεί ματαιόδοξη όσο το blogging.
Κάθε έκφραση του σώματος ή του πνεύματος ή και της γλώσσας είναι ματαιόδοξη.
Δεν υπάρχει παγκόσμιο πρόβλημα που να λύνεται αλλά ούτε στην ουσία και προσωπικό πρόβλημα. Χαρά που μοιράζεσαι δύο φορές χαρά, λύπη που συμμερίζεσαι μισή λύπη.


Οι σκέψεις μπορούν να διατηρηθούν μέσα σου να τις χωνέψεις, να τις πιστέψεις.
Το ίδιο και τα συναισθήματα. Η έκφρασή τους όμως κατά πόσο είναι αναγκαία;
Έχει να κάνει με την ανάγκη της κοινωνικοποίησης ίσως;
Έχει να κάνει με την αυτοπροβολή μας;
Ή απλά είμαστε τόσο γαμιστερά άτομα, τέτοιοι ανυπέρβλητοι απειροεγκέφαλοι,
ιωσηφίδες του προβληματισμού και άρα κατανοούμε τη χαοτικότητα και τον όγκο της κυβερνοθάλασσας;