τσαι με γαλα

τσαι με γαλα. το αγαπημενο μου. στα σταρμπακσ. κοιτουσα και το κολαρακι της γκομενας μπροστα, η οποία χαιδευε το χερι του φιλου της βεβαια, και ηταν ολα τελεια. και μετα σηκωθηκαν να φυγουν. και εγω εκανα οτι διαβαζα. και τους ειδα να ερχονται προς τα πανω μου. αναποδα δηλαδη απο την εξοδο. και πανω που σκεφτομουν οτι με πηραν χαμπαρι και θα γινω ρεζιλι ακουσα το θορυβο. το θορυβο απο τα μπαστουνακια τους. χτυπωντας τα σιγα σιγα, καταλαβαν οτι πηγαινουν λαθος. χερι-χερι γυρισαν προσ τα πισω, εκαναν δεξια κ μετα αριστερα κ μετα παλι δεξια κ εφυγαν. αργα αργα. και μαζι. αυτη μπροστα κ αυτος πισω.

προσπαθησα να μην ταραχθω, ψιθυρισα τα γνωστα αστεια τυπου, ααα, ραντεβου στα τυφλα τα παιδια κ αλλα τετοια, αλλα δεν τα καταφερα. ειχα συγκλονισθει. οχι απο συναισθημα συμπονειας αλλα θαυμασμου. τους ζηλεψα. πως ερωτευονται 2 ανθρωποι που δεν βλεπουν? πως καταφερνουν να ξεπερασουν με τη μια ολο αυτο το συστημα που υπογραμμιζει και περιτρυγιριζει την εξωτερικη εμφανιση? πως βγαινουν ραντεβου εξω? πως φλερταρουν χωρις βλεμματα? ποσο ατυχοι ειναι? και ποσο τυχεροι που αναγκαζονται κατευθειαν να επικεντρωσουν στην προσωπικοτητα, στην αυρα? σε αυτα δηλαδη που θα παραμεινουν μετα απο 3 βδομαδες πηδηματος και σε ενα "κανονικο" ζευγαρι. τα ματια μας καμια φορα ειναι εμποδιο. ετσι καταλαβα σημερα.