17 Ιουνίου 2010

αλλη μια φορα





μολις τελειωσα την 7η μετακομιση μου.

ειναι απιστευτο πως περναει ο χρονος. σαν παγωτο στον ηλιο.
το γλυφεις αλλα ξερεις οτι σε λιγο θαχει τελειωσει και θα χεις χασει και το πιο πολυ.
σταζει απο παντου κ δεν ξερεις τι να κανεις.

και με ολα αυτα που ακουμε καθε μερα. συλλογικη γκρινια.συλλογικη κουραση.

το συμβολαιο του σπιτιου ειναι για 1 χρονο. πρωτη φορα τοσο λιγο. νιωθω οτι ειμαι σε
μεταβατικο σταδιο αλλα δεν ξερω για που. λογικο. εδω δυσκολευομαι να καταλαβω που ημουνα πριν, που ειμαι τωρα. το μετα θα μαντεψω;

συνεχεια προσπαθω να κανω συνεπαγωγες. να βρω τον κανονα που θα ορισει τις επομενες κινησεις μου. σκλαβος του ντεντερμινισμου. τι εκανα, τι επαθα, τι πρεπει να κανω τωρα; για τον ιδιο λογο διαβαζω και βιογραφιες. θελω να βλεπω τη σχεση αιτιας και αποτελεσματος. αποτελεσμα; 0. φυσικα.

χμ. το καλο ειναι οτι εχω θεα απο δω. βλεπω μεχρι και το λυκαβητο. η θεα βοηθαει απο το να απεγκλωβιζεσαι απο το χωρικο και το χρονικο παρον σου. και επισης, εντυπωσιαζει τις γκομενες. δεν ειναι κ λιγο.

παλι ακουω θορυβο απο τους πανω. κ να φανταστεις γιαυτο μετακομισα. γαμωτο μου. δεν ξερω αν φταινε οι νεοι γειτονες μου ή αν ακομα ακουω τους θορυβους των παλιων μου "αποπανω". ουτε διαμερισμα δεν μπορω να διαλεξω σωστα. κ δεν χωραει και το πληντυριο του αγγελη.

αυτη ειναι η ζωη. συνεχεις επιλογες. συνεχεις απαντησεις σε ερωτηματα που δεν διαλεξες. αυτοκινητο, σπιτι, ρουχα, δουλεια, γυναικα, αντρα, πολη, χωρα, σκυλο, αι στο διαολο ρε ολοι. γαμω το τρεηνσποτινγκ μου μεσα.

ελεγα στον δημητρη σημερα οτι θα γυρισω στο χωριο μου. ολοι σχεδον οι παιδικοι μου φιλοι γυρισαν στο χωριο. θα παω κ γω. θα ξαναγραφτουμε στο δημοτικο, θα μας ταιζουν οι γονεις μας και μεις θα παιζουμε μπαλα στην πλατεια. και το απογευμα φιλαρμονικη.

σε αυτη τη ζωη ειμαστε ολοι συμβασιουχοι χωρις δυνατοτητα ανανεωσης.

ανοιξαμε κ σας περιμενουμε. ροδου 12.

5 σχόλια:

BlameMe είπε...

τωρα που το σκεφτομαι, θα χε πολυ ενδιαφερον ενα τετοιο πειραμα. αποτυχημενοι τριανταπενταρηδες επιστρεφουν στο χωριο τους και παλιμπαιδιζουν. συναντιουνται στις πλατειες και παιζουν κρυφτο και μπαλα. πως θα αντιδρουσε αραγε μια κλειστη κοινωνια σε αυτο το σοκ;

6 χρονια δημοτικο, 6 χρονια γυμνασιο, 6 χρονια πανεπιστημιο...

Angelis είπε...

απόλαυσε το σπιτάκι σου βρε ψυχούλα μου. μόνο 11,5 μήνες σου έμειναν..

κι εδώ που τα λέμε, άνετα σε παίρνουν στο δημοτικό και πάλι.
το ίδιο κόκκινος και το ίδιο ντερέκι παρέμεινες.

συγνώμη που δεν σου έδωσα slim πλυντήριο.

σε πεθύμησα, τα χω πιει, σε πεθύμησα.

εγώ δε γυρίζω πίσω στα Κουδούνια.

mr_switters είπε...

Screw δημοτικό.

Γαμάς κ δέρνεις μίζερε κοκκινοτρίχη φακιδοφόρε εραστή. Λουκ ατ δε μπραητ σάηντ.Γιου καν αφόρντ ε νιου χάουζ, φακ γέα. Φαντάσου να έπρεπε να μείνεις με τους προηγούμενους μαλάκες από πάνω.... Τουλάχιστον τώρα αν σου βγουν κι αυτοί μαλάκες, θα χεις τη χαρά της ανακάλυψης.

Γαμάς και δέρνεις τριχωτέ μηχανικέ ονείρων. Κάνεις συμβόλαιο "μονο" για ένα χρόνο και το λές σα να ναι κάτι κακό. Τα μακροπρόθεσμα σχέδια μας κάνουν να αναλωνόμαστε με το μέλλον και ξεχναμε να ζήσουμε biach (γαμώ το trainspotting mou mesa). Χτες συζητούσα να κάνω ένα συνταξιοδοτικό κ πόσα θα μου αποπληρώσει σε 30 (!) χρόνια και η ζωή μου μου φάνηκε τόσο πεπερασμένο μέγεθος που γονάτισσα. Προτίμησα να στρουθοκαμηλίσω και να λήξω την κουβέντα γυρνώντας την στην μπάλα. Fuck longterm plans, i choose life.

Γαμάς και δέρνεις κρυφογιαπωνέζε λάγνε συγγραφέα. Οι star των βιογραφιών δεν είχαν ιδέα περί αιτίου και αποτελέσματος και συνήθως απλά αδραχναν(;) τη μέρα with no fuckin longterm plans. Εμείς νομίζουμε ότι παρατηρούμε αντικειμενικές σχέσεις αιτιότητας γιατί κάπως πρέπει να εξηγήσουμε τη γαμημένη ευτυχία.

Ευ- τύχη. Και η τύχη δεν εξηγείται εξορισμού ma brother.

BlameMe είπε...

ο τομ ρομπινς ο ιδιος... αλλα με κριτικο κουτελο και αραπικη μυτη.χα.

rtmone's complex είπε...

νοιώθω πολύ μικρός!