Detroit Riots Vs Panos Kiamos

χθες εβλεπα ενα ντοκυμαντερ στο καναλι της βουλης. για τη δισκογραφικη εταιρεια MoTown και τις φασαριες στο detroit το 1967.

ο ρολος της Motown στην μαυρη μουσικη, η πρωτη εταιρεια που την ειχε μαυρος, η δουλεια που γινοτανε και τα συγκροτηματα που ανεδειξε.

και το detroit. η καταπιεση και ο αποκλεισμος των μαυρων, το ξυλο που επεσε και οι νεκροι.

για το detroit τα γραφει ωραια και ο jefry στο middlesex. γενικα εχει πεσει πολυ ξυλο στην αμερικη. οποιος βαριεται να διαβασει ιστορια-οπως εγω-μπορει απλα να διαβασει την καταλληλη λογοτεχνια. το αμερικανικο ειδυλιο του ροθ για παραδειγμα μιλαει για τις φασαριες στο νιουαρκ μεταξυ αλλων. λιγο οι μαυροι (που ειναι σε ολα καλυτεροι, ακομα και στο ξυλο), λιγο το βιετναμ, λιγο η φτωχεια...και η συνταγη ειναι ετοιμοι.



αυτο που μου κανει εντυπωση ειναι το ποσο ειχαν ολα αυτα αντικτυπο στη μουσικη. η οποια ασχοληθηκε εντονα με κοινωνικα/πολιτικα θεματα. σε αντιθεση με σημερα που συνεχιζει να μας απασχολει σχεδον αποκλειστικα το τιποτα.




I started my life in an old, cold run down tenement slum
My father left, he never even married mom
I shared the guilt my mama knew
So afraid that others knew I had no name

This love we're contemplating
Is worth the pain of waiting
We'll only end up hating
The child we maybe creating

Love child, never meant to be
Love child, (scorned by) society
Love child, always second best
Love child, different from the rest