νομιζω οτι ο καθενας σε καποια φαση πρεπει να "τα σπασει" με τους γονεις του. συνηθως αυτο γινεται στην εφηβεια. ισως λιγο αργοτερα για καποιους. και για καποιους αλλους δεν γινεται ποτε. εκει υπαρχει προβλημα νομιζω.
το "πλακωμα" αυτο ειναι απαραιτητο. μαθαινει στους γονεις σου οτι πρεπει να σταματησουν να σου ασκουν ελεγχο, τους ξεκαθαριζει οτι εχεις πλεον δικη σου προσωπικοτητα (αν εχεις) και δικα σου ονειρα (αν εχεις). τερμα, δεν θα κηνυγας πλεον τα δικα τους απωθημενα (..σειρα εχει ο γκομενος σου..). και σε σενα, σου μαθαινει να παλευεις και να διεκδικεις.
ειναι κλασικες οι ελληνικες κουβεντες που κοροιδευουν τους βορειοευρωπαιους οι οποιοι διωχνουν τα παιδια τους απο το σπιτι στα 18. καταλαβαινω πλεον απολυτα ποσο απαραιτητο ειναι αυτο για να μην ευνουχιστει καποιος. το κανουν και κατι φυλες στην αυστραλια που διωχνουν τους νεους για να κανουν μονοι τους ενα τουρνε στην ερημο. τουλαχιστον συμφωνα με οτι εβλεπα σε ενα ντοκυμαντερ.
σκεφτομαι οτι ισως να ισχυει το ιδιο και στο επιπεδο της κοινωνιας. με την εκαστοτε νεα γενια να πρεπει να διεκδικησει-πολλες φορες και μεσω πλακωματος-το δικο της μελλον. ειναι απλο, τα "σπας" με τους μεγαλυτερους ετσι ωστε να εισαι σε θεση να σχεδιασεις εσυ το δικο σου μελλον και να μην αναγκαστεις να ακολουθησεις το "second hand" δικο τους σχεδιο. αυτη η διαδικασια ειναι που "ονομαζει" και τις γενιες (..του πολυτεχνειου, του κωλου, κλπ). βεβαια, αυτα τα πραγματα καμια φορα λειτουργουν αναποδα. δηλαδη, μεσω της προσπαθειας να χειραφετηθεις απο τους μεγαλυτερους καταληγεις να χειραγωγησε απο τους συνομιληκους σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου