χωρις θεμα και χωρις νοημα.

κοιταζοντας αυτη τη φωτο θυμηθηκα τη μανα μου. πανω σε μια κουβεντα, για να μου δωσει να καταλαβω ποια συγχωριανη μας (ποια θεια, κοινως) εννοει, μου λεει: η βυζαρου, αυτη που οταν καθεται στον καναπε, βαζει τα χερια της πανω στα βυζια της για να τα ξεκουρασει. και μου εδειξε τη σταση που ειναι ο μελ στη φωτο. ο λαρυ τα βαζει πανω στην κοιλια του.

λαρυ δεν θα βαλεις ποτε στενα παντελονια. μην ανησυχεις ομως, εισαι τοσο ινφλουενσιαλ που θα δημιουργησεις δικη σου μοδα. τοσο που εγω νομιζω οτι οταν σε συναναστρεφομαι 1-2 μερες συνεχομενα, αρχιζω ακομα και να μιλαω σαν και σενα. καμια φορα πηδαω κιολας σαν κ σενα. τουλαχιστον ετσι μου ειπαν.

τωρα που ειπα πηδημα, πολυ πηδημα τα χριστουγεννα. οχι εγω. αλλα στο σπιτι γινοταν πανικος. τα μικρα μου αδερφια ανακαλυψαν το σεξ και του δινουν να καταλαβει. εκμεταλλευονται το σπιτι της γιαγιας η οποια μας αφησε χρονια τωρα. μεχρι και ο μικρος (16). μια μερα πηγα να μπω στο παλιο μου δωματιο - στο σπιτι της γιαγιας - και ηταν κλειδωμενο. ακουω θορυβο, χτυπαω την πορτα και ο μικρος απο μεσα μου φωνζει "αλλος". καταλαβαινεις τωρα... αυτο το "αλλος" το χρησιμοποιω και γω συχνα. στη δουλεια, οταν καθομαι στο γραφειο και χτυπησει την πορτα καποιος για να μπει. κανεις δεν εχει γελασει ομως μεχρι τωρα.

το αμαξι το επαιρνε καθε μερα ο μεγαλος για να πηγαινει να βρισκει την γκομενα του στο διπλανο χωριο. ετσι, καθομουν ολη μερα σπιτι, διαβαζοντας, παιζοντας με το κουνελι και βλεποντας μπιγκ μπραδερ με τη μανα μου. και τον πατερα μου. ετσι εμαθα οτι η ρουλα ζει. αυτο εννοουν οταν λενε οτι λογω της κρισης θα γυρισουμε σε επιπεδα ζωης πριν το 93?

επισης, τωρα που ημουν επανω συνδεσα το λαπτοπ στην τηλεοραση και μιλησαμε ολοι μαζι οικογενειακως με κατι συγγενεις μας στη γερμανια. με σκαηπ. ο πατερας μου επαθε πλακα. του επεσαν τα μαλλια. απο τα πλαγια εννοω. θυμηθηκε οτι οταν πρωτοπηγε ο ξαδερφος του στη στουγκαρδη - αυτος που μιλουσαμε - επικοινωνουσαν μεσω του μοναδικου τηλεφωνου που υπηρχε στην κοινοτητα. εβγαζε η γραμματεας του χωριου ανακοινωση απο τα μεγαφωνα και ξεκινουσε απο το σπιτι για να παει να του μιλησει για 2-3 λεπτα. συγκινηθηκα ειναι η αληθεια. και ξεκινησα μεσα σε ενα παραληρημα να του εξηγω οτι η τεχνολογια προοδευει, φερνει πιο κοντα τους ανθρωπους και σε λιγο θα υπαρχουν τα ολογραμματα και θα βλεπει τον ξαδερφο του "ζωντανο" διπλα του και αλλα τετοια.. μεχρι που αρχισε η ρουλα και τα ξεχασε ολα, μαζι και τον ξαδερφο, κλεισαμε το σκαηπ στα γρηγορα και καθησαμε στην τηλεοραση.

γενικα, καθε φορα που ο πατερας μου ανακαλυπτει την τεχνολογια εχει πολυ γελιο η φαση. την προηγουμενη φορα που ειχα ανεβει ηταν μολις ειχαμε προτοβαλει νοβα (κλεμενο φυσικα) και ειχε φαει κολημα με το γαλλικο ραγκμπι. ολη μερα αυτο εβλεπε. ειχε μαθει και τους κανονες. τωρα παιζει πασιεντσα ολη μερα στον υπολογιστη που εχουμε κατω στο σπιτι της γιαγιας. και η μανα μου με ρωτουσε ποσο κανουν τα λαπτοπ για να του παρουμε ενα, μπας και ανεβαινει καθολου και πανω. βαρεθηκε να τρωει μονη της λεει...

ποσο μου χει λειψει το καφε και το πρασινο. το χωμα και τα δενδρα. μετα απο πολλα χρονια καταλαβα γιατι θελω συνεχεια να φοραω καφε παντελονια με πρασινες μπλουζες. θα μεινω για παντα, για παντα ενας χωριατης.


ποιος θα γραψει επιτελους το "μικρο λεξικων των δεσποινιδων". αυτο που θα πρεπει να διαβαζουμε για να καταλαβαινουμε τη γλωσσα που μιλανε τα κοριτσια:
- δεν ξερω = μου αρεσεις σιγουρα
- δεν σε θυμαμαι = δεν μου χες ζητησει το τηλεφωνο και σου το κραταω
- δεν θελω = θα μου αρεσε πολυ
- μηπως δεν πρεπει= παρε με και απο πισω
και αλλα τετοια. 30τοσα χρονια ζωης και ακομα δυσκολευομαι να κανω την αποκρυπτογραφηση.

κοριτσια, καντε το πιο απλο. δεν τα πιανουμε.


υποφερω. οι επιθυμιες μου με αρρωσταινουν. καθε φορα που ξυπνα μεσα μου μια ιδεα, μια ιδεα για να κανω κατι, πεθαινω. δεν κοιμαμαι το βραδυ. ιδρωνω. ποναει το στομαχι μου, το σκεφτομαι συνεχεια. την παλευω, ματωνω και στο τελος το πετυχαινω αυτο που μου καρφωθηκε. μετα, ευτυχισμενος, καθομαι στον καναπε, χαμογελαω και κοιταζω γεματος ικανοποιηση το ταβανι. και εκει ξαφνικα βλεπω να φυτρωνουν αλλες 10 επιθυμιες. νεες, φρεσκες, διψασμενες για αιμα, κοπο και χρονο. τον δικο μου χρονο. τι θα γινει με αυτο το κακο. ποσο πια?


κατι μου λεγε ο μοσχας για ενα βιβλιο οπου ο συγγραφες λεει οτι πρεπει να ξανα-ανακαλυπτεις και να ξανα-δομεις τον εαυτο σου.. δεν θυμαμαι και καλα γιατι οταν μου μιλουσε κοιτουσα τον κολο της ξαδερφης του. τελοσπαντων. πολυ ενδιαφερουσα ιδεα. νομιζω οτι αυτο θελω να κανω. να σκοτωσω τον παλιο μου εαυτο.

α, η φωτο ειναι της Χλοης. σε ευχαριστουμε Χλοη. [ ο σουγκαρ δεν καταδεχθηκε να φωτογραφηθει].