θυμάμαι

τριών-τεσσάρων μπορεί πέντε, παίζαμε μπάλα τέρμα εθνικών αγώνων, καθόμουν πάντα τέρμα και έτρωγα τα γόνατά μου ανελλιπώς και απροκάλυπτα για να πάμε μετά όταν νύχτωνε για κρυφτό ή κάποιοι από τα παιδιά στη γειτονιά μας λέγανε ιστορίες για τέρατα που ουρλιάζανε στις γραμμές των τρένων, που μάλλον πρεζάκια ήταν τελικά εκεί ανάμεσα στα παρατημένα βαγόνια. όταν ο ήλιος έπεφτε, κατέβαινε το ηλιοβασίλεμα πίσω από τον τοίχο της μετ.κα. και σκεφτόμουν πώς θα πήγαινα την επόμενη μέρα στην αυλή του νηπιαγωγείου να δω τη μαργαρίτα, ξανθούλα που της έπιανε το χέρι κατόπιν ο φίλος μου ο αντώνης. είχα πάρει και μερικά λέγκο σπίτι από το νηπιαγωγείο μία μέρα γιατί σπίτι δεν είχα, αλλά τα επέστρεψα την επόμενη. ένα παιδί είχε ένα πράγμα ανάμεσα στα μαλλιά του σαν φύλλο από νερατζιά και νόμιζα πως όντως κάτι τέτοιο ήτανε, το τράβηξα και άρχισε να φωνάζει. έναν οκτώβρη έφυγα κι έκανα μεγάλες διακοπές νόμιζα, οπότε επιστρέφοντας στο νηπιαγωγείο είδα πως μιλούσανε για πράγματα που δε γνώριζα και ρώτησα γιατί έρχονταν σχολείο στις διακοπές τη δασκάλα την άρτεμη, που τώρα καταλαβαίνω πως ήταν τρελό γκομενάκι. μου είπε πως δεν είχαμε διακοπές αλλά εγώ έλλειπα γιατί ήμουν άρρωστος. πράγματι, μία γιατρός έλεγε μαλακίες στους γονείς μου πως είχα σοβαρό πρόβλημα που κατόπιν η ίδια το προκάλεσε με φάρμακα που δεν έπρεπε να πάρω. κι είχα κι ένα άλλο φίλο τον άκη, που ποτέ δεν καταλάβαινες τι έλεγε, μάλλον ήταν δυσλεκτικός και κατόπιν έγινε ποδοσφαιριστής, μάλλον μονοσήμαντα και προδιαγεγραμμένα. και κάτι πράγματα σαν τάπες που τα πετούσαν καταπέλτες και γκρεμίζανε κάστρα είχε ένας φίλος και γείτονας της γιαγιάς μου, μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει. έπινα και νερό συνέχεια και με ένα καλάμι, ένα λάστιχο και ένα μανταλάκι κάναμε κάτι όπλα και χτυπούσαμε τα κοριτσάκια στο κωλαράκι, είτε φορούσαν τα μοδάτα κολάν ή τις φούστες λαμπάντα στην καλύτερη.
ε, μετά μεγάλωσα και άρχισα να διαβάζω