εγω, η τεχνη, ο ανδρεας και το τζανειο.

δεν εφταναν τα μεγαλα πουλια των τυπων στο κολυμβητηριο, μετα πηγα και σε μια εκθεση φωτογραφιας και μου επεσε ακομα περισσοτερο το ηθικο. η εκθεση ηταν καποιου τυπου που λεγεται robert mapplethorpe. ο οποιος ειχε μανια με 2 πραγματα: την πατι σμιθ και τα πουλια. κυριως των μαυρων. πεθανε απο aids.




[θα το προτεινα ως καλοκαιρινι αμφιεση των αστυνομικων και λοιπων οπλοφορων ]

καθε φορα που πηγαινω στο βερολινο βλεπω και μια εκθεση φωτογραφιας. του μπρεσον, του λιντμπεργκ, του νιουτον, του μαπλ. ειμαι πολυ κουλτουριαρης τελικα. το καλο ειναι οτι εχει πολυ ωραια γκομενακια σε ολα αυτα. επιπεδου. ο καλυτερος απο ολους ηταν ο λιντμπεργκ. peter lindbergh.



και φυσικα, πηγα και μπερλιναλε. να δω τις νεες ταινειες. και ειδα το παθος του μπεργμαν, 1968. και τον ταξιτζη, του σκορτσεζε. και το we were here. για το παθος εχω να πω το εξης: η πρωταγωνιστρια (ullmann, θεα) ειναι ερωτευμενη με εναν Ανδρεα. και λιωνει για αυτον. ο οποιος πεθαινει ομως. και μετα, ερωτευεται εναν αλλο Ανδρεα. ψηλο, με ζιβαγκο και τραγιασκα. παλι ερωτευμενη παραφορα. ειναι κατι παραπανω απο προφανες οτι ο μπερκμαν ηθελε να τιμησει με αυτο τον τροπο τον ανδρεα παπανδρεου. σκεψου 1968, στην ελλαδα ειχε γινει η επανασταση και ο Ανδρεας, ο μπαμπας του γιωργου, ηταν ηδη στη σουηδια. προφανως η τρομερη προσωπικοτητα του ειχε ηδη αφησει τα σημαδια της στην ιντελεγκεντσια της στοκχολμης και ειχε επηρεασει ακομα και τα σεναρια. τρελαινομαι οταν σκεφτομαι τον γιωργο, τον γιο, μικρο παιδι, να τον κραταει στην αγκαλια της η ullmann και να του μιλαει σουηδηικα, διπλα στο τζακι, ενα βραδυ που ο ανδρεας και η μαργαριτα εχουν παει επισκεψη στο σπιτι της liv.




αν καποιος θελει να καταλαβει που ακριβως ζει, ας παει σε ενα νοσοκομειο στην αθηνα. ας παει στο τζανειο για παραδειγμα. αυτα τα μερη δινουν νεα διασταση στο τι μπορει να θεωρηθει νοσοκομειο. την πρωτη μου επαφη με τον χωρο την ειχα οταν πριν 2 χρονια πηγαμε τον παπου στα εκτακτα, δεν θυμαμαι σε ποιο, γιατι ειχε παθει εγκεφαλικο. με το ασθενοφορο. μολις φτασαμε ειδα για πρωτη φορα-δεν ειχα ξαναπαει- τα σεκιουριτι εξω απο καθε ιατρειο να κανουν κουμαντο για το ποιος θα μπει μεσα. κανονικα. κοιτουσαν τι εχεις και εκριναν αναλογα. και υπηρχαν και διαλογοι του στυλ: [ασθενης] ειμαι 2 ωρες εδω ποναω θελω να μπω τωρα μεσα, [σεκιουριτι] θα μπει το παιδακι κυριος, δεν το βλεπεις? αν ηταν δικο σου θα το αφηνες να μπει μετα απο σενα? ...κοκ. σε λιγο θα βαλουν τα ματ να φυλανε τις πορτες στα εκτακτα.

παντως να ξερετε, το κολπο για να μπειτε γρηγορα ειναι να καλεσετε ασθενοφορο. αν σας παει ασθ στα εκτακτα μπαινετε κατευθειαν, δεν περιμενετε στην ουρα.

ο παπους φυσικα μπηκε κατευθειαν. και βγηκε μετα απο λιγες ωρες. μας ειπαν - εμμεσως - οτι θα μπορουσαμε να ειχαμε γλιτωσει την ταλαιπωρια αν τον πηγαιναμε κατευθειαν στο νεκροταφειο.

και σημερα πηγα στο τζανειο. ειναι εντυπωσιακο πως οι γιατροι και οι νοσοκομες εχουν αποκτησει μια απιστευτη ικανοτητα να σε αγνοουν ενω μιλας. μιλαμε, οι ανθρωποι μπορουν να βγαλουν λεφτα απο αυτο. στο τσιρκο. και τα βιζια σου να βγαλεις εξω παλι θα συνεχισουν να κοιταζουν προς εκεινη την αδιευκρινιστη κατευθυνση που μονο αυτοι μπορουν να εντοπισουν, αναμεσα απο ολους τους ασθενεις που τους περιτρυγιριζουν, ετσι ακριβως ωστε να μην αναγκαζονται να ριξουν το βλεμα τους σε καποιον συγκεκριμενο. τελοσπαντων. με τα νοσοκομεια παντα τα περνω στο κρανιο. με το συστημα υγειας γενικοτερα. ιδιως οταν μιλαω και με κανεναν γιατρο, φιλο φιλου κλπ, και μου λεει οτι πηγε σε ενα "συνεδριο" στην ταδε χωρα...δηλαδη οτι καποια εταιρεια του πληρωσε τα εισητηρια και τα γαμισιατικα επειδη πουλαει τα φαρμακα της. ξερετε οτι υπαρχουν συγκεκριμενα ταξιδιωτικα γραφεια που κανουν αυτη τη δουλεια? παιρνει τηλ ο ταδε γιατρος και λεει που θελει να παει, και αυτοι μεσολαβουν για να βρουν "χορηγο", δηλ. φαρμακευτικη εταιρεια. και οι ιδιοι οι γιατροι το ομολογουν, ετσι χυμα.

τουλαχιστον οι εταιρεις τα επενδυουν σωστα τα λεφτα και περνουμε και κανενα ευρωπαικο κυπελλο.