28 Δεκεμβρίου 2011

ninja


καθε φορα που ερχομαι στο χωριο μαθαινω οτι και ενας νεος συγχωριανός μου το χασε. αυτη τη φορα ήταν η σειρα του γειτονα.

σελευκος.

ντύθηκε νιντζα. πηρε το σπαθί του και περπάτησε 15 χιλιόμετρα. πήγε σε ένα άλλο χωριό και μπήκε στη φιλαρμονική, την ώρα που έκαναν πρόβα. κοίταξε τον δάσκαλο ήρεμος και με σιγανή αλλά σταθερή φωνή του είπε: πες μου ποιανού μαθητή το κεφάλι να πάρω πρώτο.

πρωτού προλάβει να έρθει η αστυνομία, είχαν πλακώσει οργισμένοι γονείς που πήραν χαμπάρι τι παίζει και τον σάπισαν στο ξύλο. στη συνέχεια τον πήγαν σηκωτό στο αντίστοιχο ίδρυμα όπου τον τάισαν πιο πολλά χαπάκια από όσα είχε ποτέ ονειρευτεί να καταπινεί.

είχαν προηγηθεί έξοδοι από το σπίτι του με βουτιά από το κλειστό παράθυρο (αντί για της πόρτας ή έστω, ανοιχτό παράθυρο), σπάσιμο εξώπορτας με το σπαθί, απόπειρα να τιναχτεί το σπίτι στον αέρα και άλλα τέτοια πολλά. Εγώ, το τελευταίο που θυμόμουν, όταν έμενα εδώ, ήταν που είχε ταίσει σε μία αλεπού την οποία είχαν κάνει κατοικίδιο, όλα τα κοτοπουλάκια που είχε αγοράσει η γιαγιά του για να τα μεγαλώσει. δεν έγινε κότες ποτέ:
- Γιαγια: "σελεύκο? που είναι τα πουλάκια? τί τα έκανες?"
- νιντζα: " να δεις γιαγιά πως τα άρπαζε η αλεπου..."

λεπτή κόκκινη γραμμή. τόσο απέχεις από το να μιξάρεις το χόλυγουντ με την καθημερινότητά σου. τόσο απέχεις και από τον παράδεισο. αν μιλάμε για κόκκινα λεπτά εσώρουχα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: