εργασιομανια=φοβος*κομπλεξισμος^2

βρηκα την εξισωση που θα αλλαξει το ρου της ιστοριας.

οσο το σκεφτομαι τοσο περισοτερο μου φαινεται οτι η εργασιομανια ειναι κατθαρα θεμα κομπλεξισμου. δεν σε επαιζαν τα αλλα παιδακια μικρο? πεθανε η μαμακα σου και νιωθεις υποδεεστερος? εισαι ψευδος και δεν μπορεις να εκφραστεις? σου ελεγε ο σουπερ πετυχυμενος (δεν ειναι ορθογραφικο) πατερας σου οτι το 19 δεν ειναι αρκετο?

ε, να η ευκαιρια.

κλεινεσαι στο δωματιο σου και γινεσαι ο καλυτεροσ μαθητης ("θα τους δειξω εγω") , αρχιζεις να ζωγραφιζεις, παιζεις πιανο απο τα 4, και σε καθε περιπτωση δεν κανεις αυτο που θα ηθελες τοσο πολυ: να συναναστρεφεσαι τους συνομιληκους σου και να σε αγαπανε. (ε, και να πιανεις κανεναν κολο που και που).

δεν μπορω να πειστω οτι υπαρχει κοσμοσ που του αρεσει να δουλευει τοσο πολυ οποτε και κανει μονο αυτο - ενω θα μπορουσε να λειτουργει κανονικα μεσα σε ενα πλαισιο/γκρουπ απο ανθρωπους. δηλαδη, οτι σαμπλινγκ εχω κανει απο τετοιες περιπτωσεις, σε ολους (μας) αναγνωριζω το ιδιο πατερν. υπαρχουν βεβαια και εκεινοι που δεν εχουν ακριβως τετοια θεματα αλλα ειναι φουλ εγωιστες οποτε ορμομενοι απο ενα συνδρομο του τυπου σελφισ τζιν, σκιζονται στη δουλεια για να ειναι καλιτεροι απο τους αλλους. αν ηταν χιμπατζιδες για παραδειγμα, απλα θα εδερναν τους γυρω τους μεχρι να γινουν αρχηγοι. η θεωρια του ντομιναντ αρσενικου (που τοσο, μα τοσο, αρεσουν σε ολα τα κοριτσια - μια απο τις βασικες αιτιες που δεν αγαπαω τα κοριτσια, αλλα θα το εξηγησω σε αλο ποστ αυτο).

ποσοι δεν υποκρινονται (στον εαυτο τους βασικα) οτι κανουν κατι σπουδαιο ετσι ωστε να εχουν δικαιολογια να αποφευγουν τις συναναστροφες. νομιζω παρομοια συμπεριφορα εχουν και οι ενοχικοι 'η μαζοχιστες, αυτοι που τελοσπαντων εχουν αναπτυξει καποιο κομπλεξ συμφωνα με το οποιο πρεπει να πονανε και να υποφερουν συνεχεια. μια χριστιανικη, προτεσταντικη ισως, προσεγγιση της ζωης. και αυτοι ανακαλυπτουν ετσι τροπους να υποφερουν ν (προσποιουμενοι συχνα οτι κανουν κατι σοβαρο). σιγα ρε μεγαλε, δεν οδηγας και το σπουτνικ να πουμε. κουλαρε. δεν μας ενδιαφερει το δραμα που επελεξες - χωρις κανενα λογο - να ζησεις.

το κορυφαιο ειναι οτι οι περισσοτεροι τρεχουν να προλαβουν να κανουν κατι πρωτου το κανει καποιοσ αλλοσ , να γραψψουν ενα πεηπερ, ενα σλογκαν, εναν πινακα,...(εξορισμου αναιρεση της σημαντικοτητας της δουλειας τους).

κομπλεξισμος και φοβος. η τελεια συνταγη να γινει το παιδι σου σουπερ πετυχημενο.

η αντικοινωνικοτητα μου νομιζω εχει χτυπησει τα τελευταια 2 χρονια κοκκινο. εχει σπασει καθε ρεκορ. ιδιως στο βολο (το οποιο βεβαια δεν ειναι καθολου τυχαιο, αλλα σταματαω εδω γιατι ξεπερασατις50λεξεις)