uberlin

καμια φορα γινεται και καμια στραβη και πραγματοποιειται και κανενα σχεδιο μου.

τον τελευταιο καιρο, τα νευρα μου ειχαν φτασει στο κοκκινο. στο γραφειο, στην καλημερα απαντουσα βριζοντας. απο μεσα μου, αλλα βριζοντας. επισης, μου την εσπαγε το σπιτι μου - και ας μενω μονο 3 βδομαδες - η γειτονια μου, οι φατσες του κοσμου γυρω μου, τα πολλα φαναρια της αθηνας, κλπ κλπ.

απλα δεν την παλευα.

μεσα σε αυτη την απογνωση και αφου συνηδειτοποιησα οτι ενδεχομενως φλερταρω με την παρανοια και σιγουρα με το να με παρατησουν οι φιλοι μου, αποφασισα να καλεσω σε βοηθεια τον μπατμαν. για να λυσω το προβλημα μου.

το αποτελεσμα ηταν κατι σαν να πυροβολησεις σπουργιτι με μπαζουκα. δεν το σκοτωνεις απλα, του γαμας τη μανα.

τον πετυχα ενα βραδυ πανω στη στεγη ενος πολυ ψηλου κτιριου στο κεντρο της πολης. καθοταν στην ακρη και αγναντευε. καπνιζοντας (ναι, ο μπατμαν καπνιζει, δεν ειναι αυτος ο φλωρος που δειχνουν στις ταινιες). δεν φορουσε μαυρα, αλλα μια μπλουζα που εγραφε κατι για valley, δεν μπορεσα να δω καθαρα. δεν χρειαστηκε να του πω πολλα πραγματα. του δωσα μια καρτα απο τραπουλα που ειχα βρει πανω στο γραφειο μου, εκεινο το βραδυ... την πηρε, την γυρισε σιγα σιγα για να την δει, ρουφηξε το τσιγαρο του, με κοιταξε και χαμογελασε λεγοντας: "come on, αυτο ειναι ευκολο".

αυτο ηταν. με την δικαιολογια οτι του τελειωσαν τα τσιγαρα, με παρατησε συξυλλο να κοιταζω την πολη απο ψηλα και να αγωνιω για το μελλον μου. αγωνιουσα ομως? μαλλον οχι και τοσο. ηξερα οτι δεν χρειαζεται πλεον να αγχωνομαι.. ξαφνικα εφυγε η ερπη απο το στομα μου, τα βραδια κοιμομουν πανω απο 4 ωρες και αρχιζα να απανταω με χαμογελα στις γνωστες ηλιθιοτητες που ακουγα καθημερινα...

παρασκευη 20/5, 10 το πρωι, ο μπατμαν εστειλε ραβασακι. mission accomplished. η γκοθαμ σιτι ηταν και παλι ασφαλης και γω πολυ ευτυχισμενος. τα καλυτερα νεα που μαθαινα τα τελευταια 5 χρονια, ισως και παραπανω.

με αυτα και με αυτα, το 50κι1 απεκτησε σπιτι στο βερολινο για 6 μηνες. απο αρχες ιουνιου. 6 μηνες στο εξωτερικο για μενα θα ειναι υπεραρκετοι. με τον ξερολισμο που με χαρακτηριζει θα ειναι σαν να εχω ζησει 15 χρονια εκει. θα γυρισω και θα λεω τα γνωστα "λαζογερμανικα": τι δρομοι ειναι αυτοι? στη γερμανια εχει κατι αουτομπανκ... κλπ κλπ που ακουγα τοσα χρονια απο τους συγγενεις μου τους γκασταρμπαητερσ.

περα απο τη χωρα, θα ειναι μια ξεχωριστη περιοδος. η πρωτη κατα την οποια θα κανω ακριβως οτι θελω, καθε μερα. χωρις συμβιβασμους. απο τοτε που με θυμαμαι, παντα κανω κατι αλλο περιμενωντας να τελειωσει για να κανω αυτο που θελω. πηγαινα το πρωι στο σχολειο περιμενοντας το απογευμα να παιξω, αργοτερα πηγαινα στη δουλεια περιμενοντας το απογευμα να διαβασω, το σκ να βγω ... θα ειναι συγκλονιστικο συναισθημα. να ξυπνας καθε μερα και να κανεις ακριβως, ακριβως ομως, οτι ακριβως θελεις. δεν μου χει ξανατυχει.

θα ξυπναω νωρις το πρωι, στισ 730, και θα πηγαινω στο πανεπιστημιο για να διαβασω. το μεσημερι θα την πεφτω στα γρασιδια για να φαω και να συνεχισω το διαβασμα. θα κανω βολτες με το ποδηλατο και θα περιφερω την φαλακρα μου στα παρκα, οπως ο τζεφρυ ευγενιδης...το βραδακι θα πηγαινω κολυμβητηριο και μετα σε καποια μπυραρια 'η για περπατημα. και καθε κυριακη θα περναω απο ολες τις γκαλερυ. πολυ κουλτουρα (και γκομενακια..)

uberlin_uberlin_uberlin_uberlin_uberlin


πριν ομως φτασω εκει, την παραλλη παρασκευη, στισ 10/6, θα χτυπησω την πορτα του σπιτιου του στρατου, στη θεσαλλονικη, και θα παρω τηλεφωνο τον σιμο και τον γουεηκ. και θα παμε στο παστα φλορα και θα πιουμε εναν τονο μπυρες. και θα γινει πανικος. και θα ρθει και ο λαρυ και θα μας πιανει τα πουλια

καλημερα.